4. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) prowadzi gminną ewidencję zabytków w formie zbioru kart adresowych zabytków nieruchomych z terenu gminy. 5. W gminnej ewidencji zabytków powinny być ujęte: 1) zabytki nieruchome wpisane do rejestru; 2) inne zabytki nieruchome znajdujące się w wojewódzkiej ewidencji zabytków; 3) inne zabytki GMINNA EWIDENCJA ZABYTKÓW - obiekty wpisane do rejestru zabytków woj. zachodniopomorskiego – (układ wg wykazu WUOZ, Delegatura w Koszalinie, pismo z dn. 03.12.2010) l.p. (nr foto) Obiekt (zgodnie z treścią decyzji) Numer rejestru Nowy nr rej. Data / nr decyzji Uwagi 1 stacja kolejowa wąskotorowej (wszystkie tory zasadnicze, EWIDENCJA ZABYTKÓW GMINY BOLESŁAW - lista obiektów wskazanych do ewidencji – 2014 r. 2 Lp. Lp. wg wsi Miejscowość Działka Obiekt Adres Kod pocztowy Materiał Datowanie Wpis do rejestru zabytków 16 16 Bolesław 1605/1 Budynek mieszkalny Główna 73 32-329 murowany 1935 r. 17 17 Bolesław 696/2 Kościół p.w. Matki Bożej Jeżeli do wniosku dołączyłeś program robót budowlanych, wojewódzki konserwator zabytków może wezwać Cię do złożenia projektu budowlanego. Taka decyzja zostanie podjęta jeśli złożony program robót budowlanych będzie niewystarczający do oceny wpływu planowanych prac na zabytek. Na tę czynność będziesz miał 14 dni. E-Lublin. Komunikacja. System Informacji Przestrzennej Lublina. Lubelski Fundusz Filmowy. Lubelska Karta Miejska. Jakość powietrza w Lublinie. Multimedia. Skrzynka dialogu społecznego. Aplikacja dla Mieszkańca. Gminna ewidencja zabytków została opracowana zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 10 września 2019 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę . WYBRANE ZABYTKI NA TERENIE GMINY BEŁŻYCE BABIN Jest jedną z najstarszych udokumentowanych wsi w naszej gminie, wymieniana już w dokumentach króla Władysława Łokietka. Pierwsze zmianki o niej pochodzą z 1311 r., jako własność Zdzisława, syn komesa Zęborza. Wspomina o nim w swoich Rocznikach-czyli kronikach sławnego Królestwa Polskiego – Jan Długosz. Pozostałością po historycznej spuściźnie Babina są następujące obiekty: Kapliczka z kamiennym krzyżem i figurą Chrystusa UkrzyżowanegoPołożenie: N E Kamienny krzyż z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego, wykonany w piaskowcu do którego w 1841 r. dobudowano kapliczkę. Widnieje na nim napis: ,, TA FIGURA WY STAWIONA R. 1664 REPERACYIA TEI FIGURY Z DODAN SZTACHET I KAPLICE R 1841” Według źródeł historycznych krzyż był pierwotnie usytuowany przy gościńcu, stał naprzeciwko frontu dawnego dworu właścicieli Babina Pszonków, tam również znajdował się pierwszy ośrodek dworski. Ludowe przekazy głoszą, iż w późniejszych czasach jeden z dziedziców Babina strzelał do niego z ganku swojego dworu i uszkodził figurę Chrystusa. Został ufundowany przez Adama Pszonkę ostatniego właściciela Babina z rodu, słynnych założycieli tzw. Rzeczypospolitej Babińskiej. W sąsiedztwie dworu przy kępie obsadzonej lipami odbywała się tzw.,, giełda ‘’ w Rzeczpospolitej Babińskiej, czyli zabawa polegająca na rywalizacji w opowiadaniu niewiarygodnych historyjek, w nagrodę można było wygrać urząd lub tytuł honorowany w Rzeczypospolitej Babińskiej. Ideą założycieli tego państwa było wyśmiewanie polskich wad narodowych. Przebywało tutaj wiele znanych w tamtym czasie osób m. in. Mikołaj Rej, Jan Kochanowski, Jan Zamojski, Jerzy Ossoliński, Potoccy, Radziwiłowie, Zborowscy to humorystyczne stowarzyszenie funkcjonowało ponad sto lat. Rzeczpospolita Babińska zakończyła swoja działalność w 1677 r. po śmierci Adama Pszonki, pochowanego w kościele Dominikanów w Lublinie. Natomiast z powodu braku męskiego potomka Babin przeszedł w ręce rodu Tarłów i uległ późniejszemu podziałowi na dwa oddzielne majątki. Dwór spłonął w XVIII w., a lipy otaczające giełdę wycięto. Popularność tego miejsca i jego historii odzwierciedla fakt iż w 1881 r. Jan Matejko namalował obraz pt. Rzeczypospolita Babińska, aktualnie znajdujący się w Muzeum Narodowym w 1837 r. dziedzicem tej części Babina był Stefan Laskowski ( pochowany w Matczynie), 1862 Henryk Wagner i Konstanty Królikowski, w 1880 właścicielami byli Nowiccy natomiast jako ostatni władali tą częścią Michalewscy. W XIX wieku majątek ulega parcelacji. Zespół przestrzenny w Babinie Położenie: N 51, 102938, E 22,20043 Według zapisów w ksiąg wieczystych w 1820 r. Babin jest podzielony pomiędzy trzy rodziny są to: Po Katarzynie z Malinowskich – Mizgierowie, po Teresie ze Starzyńskich do Trojackich, Po Mariannie ze Starzyńskich do do dzisiaj zespół przestrzenny powstał jako drugi ośrodek dworski, należał do Marianny ze Starzyńskich. Powstał w zupełnie nowej lokalizacji, w wyniku podziału Babina pomiędzy spadkobierców majątku. Pierwotnie budynek był mniejszy, drewniany, natomiast w 1912 r. źródła historyczne opisują już o murowany dwór będący własnością rodziny Nowakowskich. Z czasem dwór rozbudowano – powstało nowe skrzydło, urządzono, park i ogród. Ostatnim właścicielem majątku do 1944 r. był Jan Nowakowski. BEŁŻYCE Wzmianki o istnieniu osady istnieją już z 1349 r. jako o wsi na prawie niemieckim, a następnie z inicjatywy Jana Wojewody Krakowskiego i braci Spytków z Tarnowa 10 maja 1417 r. król Władysław Jagiełło pozwolił na utworzenie miasta na prawie magdeburskich w granicach dóbr Bełżyce i Krężnica Okrągła. Miasto położone było na trasie szlaku handlowego dodatkowo w 1432 król Władysław Jagiełło wydał przywilej w którym nakazuje ,, aby kupcy i handlarze publicznego traktu Bełżyce nie mijali pod krą wieży i grzywien..” co miało nieoceniony wpływ na późniejszy rozwój gospodarczy miasta. Zespół dworsko - parkowy: Pierwszy dwór drewniany, otoczony rozległym parkiem, był zbudowany przez Brzezińskich na przełomie XVIII/XIX w. na skutek zniszczenia zamku. Aktualnie istniejący budynek murowany w stylu klasycystycznym powstał na przełomie XIX i XX w. Park z czasem uległ znacznemu zmniejszeniu, a na jego części ,w późniejszym okresie, wzdłuż dawnych alejek wytyczono osiedle mieszkaniowe. Na przełomie wieków stanowił własność Orzechowskich, Kossowskich później Zarańskich. W 1922 budynek stanowił własność państwa i został zaadoptowany na szpital. Następnie w latach 90-tych XX w. mieściło się w nim pogotowie ratunkowe. Obecnie dwór, otoczony pozostałościami dawnego ogrodu jest prywatną własnością. Położenie: N E Zespół Kościelny Źródła historyczne podają, iż świątynia istniała w 1417 r., natomiast w roku 1470 r. Jan Długosz podaje, iż w Bełżycach istniał drewniany kościół pw. Nawrócenia św. Pawła. W 1558 r. Andrzej Bzicki przekształcił go na zbór kalwiński. Następnie około 1654 po wyroku Lubelskiego Trybunału Koronnego miejscowy kościół zwrócono katolikom. Murowany kościół ( dzisiejsze prezbiterium i zakrystia) powstał ok. 1646 r., natomiast pozostała cześć była drewniana. Murowanie pozostałej części tj. nawy głównej i wieży rozpoczęto ok. 1675 r., fundatorem tej inwestycji był Feliks Szaniawski, dziedzic Krężnicy i Wronowa. Początkowo świątynia była kryta drewnianym gontem i otoczona płotem, natomiast po pożarze Bełżyc w 1822 r., pokrycie świątyni zamieniono na dachówkę, a płot na murowany parkan. W klatach 1853-55 z fundacji Witolda Brzezińskiego wykonano remont, dobudowano kaplicę i kruchtę. Natomiast ok. 1906- 13 wykonano nowe podłogi i ok. 1946 pokryto świątynię miedziana blachą. Istniejący kościół jest zaliczany do budowli późnorenesansowych. Budynek świątyni jest murowany o konstrukcji jednonawowej. Nawa główna jest czteroprzęsłowa z kaplicą, dwoma kruchtami, wystrój barokowy. Wyposażenie kościoła pochodzi z różnych okresów jest fakt, iż do połowy XIX w. istniał w otoczeniu kościoła cmentarz z którego do dzisiaj pozostał jeden nagrobek w sąsiedztwie zdroju Jagiełły. Położenie: N E Zamek Zamek - Pochodzi z roku 1430, wzniesiony przez Tarnowskich w pierwotnej wersji otoczony murem obronnym. W 1446 r. na zamku odbył się zjazd szlachty małopolskiej, na którym ogłoszono wybór na króla Kazimierza Jagiellończyka działa się to w czasie gdy właścicielem Bełżyc był Jan Pilecki Kasztelan Krakowski. Za czasów współczesnych Janowi Kochanowskiemu właścicielem zamku jest Andrzej Bzicki, który zaistniał w historii Bełżyc tym, że to zamienił miejscowy kościół na zbór Kalwiński. Po nim właścicielami dóbr są Spinkowie, a następnie Orzechowscy. Za panowania tych ostatnich, doszło do pożaru zamku, dlatego jest on poddany gruntownej renowacji ok. roku 1600 ze względu na zaistniałe zniszczenia. Orzechowscy zakładają w zamku również Gimnazjum Kalwińskie, które działa aż do roku 1648 r., kiedy to Kozacy Chmielnickiego palą miasto wraz ze szkołą. Po tych wydarzeniach zamek zostaje odbudowany dopiero około 1672 r. przez Pawła Orzechowskiego. Kolejne zmiany przychodzą około roku 1824 r., kiedy właścicielem zamku jest Ignacy Brzeziński, ten rozbiera zamek, wieże i mury, natomiast pozyskany budulec przeznacza do wybrukowania miasta. Aktualnym świadectwem pozostałości po dawnej świetności zamku jest sklepienie krzyżowo-żebrowe, które zachowało się w istniejących piwnicach. Położenie: N E Zdrój króla Władysława Jagiełły ,,Zdrój Jagiełły”, według legendy powstał w miejscu źródełka, gdzie król Władysław Jagiełło poił konie. Prawdopodobnie obiekt otaczający to miejsce został wybudowany z okazji 500- lecia powstania miasta Bełżyce. Miasto uzyskało przywilej lokacyjny 10 maja 1417 r. w Glinianach pod Lwowem staraniem braci Spytków z Tarnowa, uczestników bitwy pod Grunwaldem. Oto fragment przywileju: ,,Przeto My, Władysław z Bożej łaski król Polski (…)oznajmujemy niniejszym, komu wiedzieć należy, wszystkim teraz i na przyszłość żyjącym, wiadomość o tym mającym, jako chcąc miejsca próżne naszego Królestwa i pustynie przez zakładanie miast i miasteczek zaludniać, do większego użytku przyprowadzić zgromadzeniem ludzi obsadzić i lepiej rozszerzyć, na pokorne i liczne prośby wielmożnych Jana wojewody krakowskiego i Spytka braci rodzonych z Tarnowa dziedziców, w granicach wiosek, czyli dóbr swoich to jest w Krężnicy i Bełżycach, w ziemi naszej leżących, w stosownym dla Nich miejscu, które sobie obrali, miasto założyć pozwoliliśmy i łaskawie przez szczodrobliwość naszą niniejszym pozwalamy.” Obiekt zdroju został usytuowany na osi prezbiterium pobliskiego kościoła parafialnego, poniżej muru kościelnego. W jego centralnej części znajduje się rzeźba popiersia króla Władysława Jagiełły wykonana na wzór matejkowski - twarz szczupła o wyrazistych rysach z prostym nosem. Postać władcy ma lekko pochyloną i skręcono w prawą stronę głowę, falowane włosy sięgające karku, ubrana jest w zapinaną suknię z niewielką krezą, na jego ramionach narzucony płaszcz, spięty na prawym ramieniu. Król w prawej ręce położonej na piersi trzyma krzyż, natomiast lewą opiera na rękojeści miecza. Zdrój remontowano w latach 60-tych XX w., natomiast w 1991 r. w miejsce oryginalnej wapiennej rzeźby nieznanego autora, widniejącej w rejestrze zabytków ruchomych województwa lubelskiego zamontowano kopię. W wymieniono także rzygacz w kształcie ryby - remont został przeprowadzony w 2016 r. z okazji 600 – lecia lokalizacji miasta. Położenie: N E MATCZYN Wymieniana w dokumentach z 1409 r. jako własność Stefana i Sobiesława herbu Dębno Prawdopodobnie nazwa miejscowości pochodzi od Mikołaja Matczyńskiego herbu Jastrzębiec, właściciela wsi w 1531 r. W 1605 r. Krzysztof Ziemacki funduje tutaj pierwszy drewniany kościół katolicki. W 1611 r. właścicielem Matczyna był Marek Matczyński chorąży husarski, miecznik podolski uznany za zasługi w wojnach z Turkami, marszałek dworu i generał ziem ruskich. Źródła podają iż ocalił on życie królowi Janowi III Sobieskiemu w bitwie pod 1664 r. Adam Pszonka dziedzic na Babinie funduje wyposażenie kościoła i szpital dla starców i kalek. Od 1679 r. istnieje tutaj parafia, w okresie reformacji Matczyn był jedyną wsią katolicką, kiedy dookoła istniały zbory kalwińskie m. in. Bełżyce, Wojciechów. Następnie w 1730 r. powstaje kolejny kościółek fundacji Jana Tarło. W 1805 r. właścicielem majątku jest Erazm Zarański ( którego nagrobek obecnie znajduje się w sąsiedztwie miejsca po drewnianym kościele w Matczynie.) Z czasem powstają nowe folwarki Wojcieszyn i Jadwinin. Na przestrzeni wieków majątkiem władają różne rodziny. W 1862 r. właścicielem majątku jest Aleksy Ligowski, którego rodzina jako ostatnia włada nim aż do 1944 r. Matczyn drzewostan Zabytkowy drzewostan, rosnący w Matczynie w sąsiedztwie obecnego kościoła parafialnego, otacza miejsce po dawnym, przeniesionym w 1981 r. do Muzeum Wsi Lubelskiej, drewnianym, zabytkowym kościółku. Miejsce to obecnie upamiętniono, drewnianym krzyżem. Drzewostan składa się głównie z dużych, wiekowych lip drobnolistnych. W jego sąsiedztwie znajduje się nagrobek jednego z dawnych dziedziców Matczyna -Erazma Zarańskiego, zmarłego w 1828 r. Zdjęcie poniżej. Położenie: N E Kościół parafialny w Matczynie – powstały w latach 1937-1947 r. aktualnie istniejący kościół, powstały w wyniku przeniesienia poprzedniej, drewnianej świątyni do Muzeum Wsi Lubelskiej. Zespół przestrzenny w Matczynie – Na istniejący zespół brak jest szczegółowej dokumentacji pozwalającej precyzyjnie określić powstanie obiektu. Budynek dworu jest datowany na XIX w., wiadomo natomiast, że w pierwszym 20- leciu XX w. Wacław Ligowski dokonywał przebudowy dworu. Drogę do dworu okala zabytkowa aleja lipowa. W północno wschodniej części zespołu znajduje się dawna część gospodarska. Jako ostatni majątkiem władali Ligowscy, prowadzili tutaj stadninę koni pół krwi angielskiej do 1944 r. Istniejący dwór poddawano remontom na przełomie lat 1983-1992 r. Dziś obiekt jest użytkowany przez Dom Pomocy Społecznej w Matczynie, prowadzący Zespół Szkół Specjalnych. Położenie: N E Kaplica grobowa rodziny Ligowskich Położona w Podolu, zbudowana w 1905 r., murowana kaplica grobowa ostatnich właścicieli majątku Matczyna. Znajduje się na cmentarzu parafii Matczyn. Pochowano w niej: Alexego Ligowskiego zm. 1896 r., Kornela Ligowskiego zm. 1917 r., Wacława Ligowskiego zm. 1978 r. oraz członków ich rodziny. Cmentarz należy do Parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Matczynie. Położenie: N E Wronów W dokumentach pojawia się koło1409 r., a jej właścicielem jest wówczas Otto Żegocina oraz Stanisław. Później jej właścicielem jest Jan chorąży ziemi lubelskiej, następnie Stanisław Pilecki z Krężnicy. Około roku 1676 r. właścicielem części dóbr jest Feliks Szaniawski, jeden z fundatorów świątyni Kościoła Katolickiego w Bełżycach, po ustąpieniu z tego terenu Kalwinów. Natomiast w XVIII w. właścicielem Wronowa, poprzez małżeństwo był Ernest Gonteryn Goltz – szambelan na dworze króla Augusta III, wszechstronnie wykształcony, wywodzący się z Pomorza luteranin. Z zamiłowania ogrodnik i hodowca owiec angielskich. Po jego śmierci majątek odziedziczyły jego córki- Elżbieta i Ludwika założycielki szpitala dla starców i kalek, pochowane w 1817 r. na cmentarzu przy Kościele Ewangelickim w Lublinie. Następnie majątek przypada Wiktorii Radeckiej - Mikulczównie żonie Jana Koźmiana, szwagierce słynnego Kajetana Koźmiana, Senatora Królestwa Polskiego. Ostatnimi właścicielami majątku byli Kochanowscy, natomiast zarządcą do 1944 r. był Czesław Kiwerski Park dworski we Wronowie – założony prawdopodobnie w XVIII w. przez ww. Ernesta Gonteryna Goltza, według pamiętników K. Koźmiana miał składać się z licznych okazów kasztanowców białych, lip drobnolistnych oraz ogrodu angielskiego obsadzonego drzewami owocowymi. W centralnej części parku stał drewniany dwór ( obecnie nie istnieje, spłonął w 1956 r. ) z gankiem i dziedzińcem, ponadto w jego sąsiedztwie znajdowała się oficyna, zabudowania folwarczne, młyn i gorzelnia. Jak przy większości dworów w tamtym czasie istniał również staw z mostem i wysoka groblą. Ostateczne założenie parkowe ukształtowało się pod koniec XIX w. Całość nie przetrwała do naszych czasów, o dawnej świetności świadczą jedynie pozostałości dawnego parku. Położenie: N E Gminna Ewidencja Zabytków Zarządzenie Nr 18/2016 Burmistrza Bełżyc z dnia 26 lutego 2016 r. Załącznik do zarządzenia nr 18/2016 z dnia 26 lutego 2016 r. Gminna Ewidencja zabytków Gminy Bełżyce - wykaz obiektów. Obiekty wpisane do rejestru zabytków województwa lubelskiego. Obiekty wpisane do GEZ przez Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie. Gminna Ewidencja Zabytków. Uchwała Nr XVIII/96/2016 Rady Miejskiej w Bełżycach z dnia 09 lutego 2016 r. W sprawie przyjęcia Gminnego Programu Opieki nad Zabytkami na lata 2016 - 2019 dla Gminy Bełżyce. WYKAZ NIERUCHOMYCH OBIEKTÓW ZABYTKOWYCH UJĘTYCH W GMINNEJ EWIDENCJI ZABYTKÓW (GEZ) MIASTA LUBLIN Informacje dodatkowe: 1. W liście zastosowano następujący porządek: A. układy urbanistyczne i ruralistyczne, B. obiekty zabytkowe w układzie alfabetycznym ulic, C. wykaz stanowisk archeologicznych. 2. Podana w kolumnie ULICA dwoistość adresowa oznacza obiekty zabytkowe zlokalizowane na skrzyżowaniu ulic. 3. Obiekty w kompetencji Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie. 4. Nazwy obiektów ujętych w rejestrze zabytków przeniesiono z decyzji o wpisie do rejestru. 5. Zastosowane skróty i oznaczenia: Rej. A - obiekty wpisane do rejestru zabytków województwa lubelskiego WEZ - zabytki wskazane do GEZ przez Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie ZPP - zespół pałacowo-parkowy ZDP - zespół dworsko-parkowy ZZK - zespół zabudowy kamienicy ZK - zespół kościelny NAZWA ULICA A. UKŁADY URBANISTYCZNE I RURALISTYCZNE 1. Układ urbanistyczny Kalinowszczyzny – Słomianego Rynku i obszaru ujętego ulicami: Tatarską, Kleeberga, Al. W. Andersa, Al. Tysiąclecia. 2. Układ urbanistyczny d. miasteczka Głuska. 3. Układ urbanistyczny dzielnicy przemysłowo-mieszkaniowej Kośminek. 4. Układ urbanistyczny dzielnicy zw. „Za tunelem”. 5. Układ urbanistyczny "miasta ogrodu" Dziesiąta, domów jednorodzinnych Robotniczej Spółdzielni Mieszkaniowej oraz układ kolonii domków pracowników bankowych. 6. Układ urbanistyczny "miasta ogrodu" Ponikwoda. 7. Układ urbanistyczny dzielnicy przemysłowo-mieszkaniowej Stare Bronowice. 8. Układ urbanistyczny przedmieścia Piaski zw. Kazimierzem. 9. Układ ruralistyczny d. wsi Wola Sławińska i d. wsi Sławin z reliktami zespołu dworsko-parkowego. 10. Układ ruralistyczny d. wsi Sławinek. 11. Układ ruralistyczny d. wsi Trześniów. 12. Układ ruralistyczny d. wsi Jakubowice Murowane. 13. Układ ruralistyczny d. wsi Zadębie (Dębina). 14. Układ ruralistyczny d. wsi folwarcznej Zadębie. 15. Układ ruralistyczny d. wsi Dziesiąta. 16. Układ ruralistyczny d. wsi Abramowice. 17. Układ ruralistyczny d. wsi Dominów. 18. Układ ruralistyczny d. wsi Zemborzyce. 19. Układ urbanistyczny osiedla Czechów Dolny. 20. Zespół urbanistyczny osiedla ZOR Zachód. 21. Zespół urbanistyczny osiedla ZOR Bronowice. 22. Założenie urbanistyczne osiedla im. Adama Mickiewicza. 23. Założenie urbanistyczne osiedla im. Juliusza Słowackiego. 24. Zespół urbanistyczny Starego Miasta i Śródmieścia miasta Lublina, w granicach opisów w decyzjach i na załączonych planach. 25. Część d. fortyfikacji miasta: brama miejska tzw. Brama Krakowska, baszta (ul. Jezuicka 5-7), relikty murów miejskich między tą basztą a Bramą Krakowską (ul. Jezuicka 1-3, 5-7). NR ADM. - REJ. A - WEZ A/153 i A/915 A/146 1Page 2 and 3: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 4 and 5: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 6 and 7: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 8 and 9: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 10 and 11: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 12 and 13: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 14 and 15: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 16 and 17: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 18 and 19: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 20 and 21: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 22 and 23: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 24 and 25: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 26 and 27: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 28 and 29: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 30 and 31: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 32 and 33: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 34 and 35: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 36 and 37: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 38 and 39: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 40 and 41: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 42 and 43: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 44 and 45: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 46 and 47: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 48 and 49: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 50 and 51: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 52 and 53: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A -Page 54 and 55: NAZWA ULICA NR ADM. - REJ. A - Teraz wszystkie zmiany budowlane na północnej części ulicy Lubartowskiej będą musiały być uzgadniane z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków „Zespół urbanistyczno-architektoniczny ulicy Lubartowskiej w Lublinie” został wpisany do gminnej ewidencji zabytków. Wnioskował o to Miejski Konserwator Zabytków, a decyzja dotyczy terenu o powierzchni ponad 15 hektarów, od Al. Tysiąclecia po dawną rogatkę lubartowską, dzisiejsze skrzyżowanie ulic Unickiej, Obywatelskiej i Al. Spółdzielczości Pracy. – Obszar ulicy Lubartowskiej był dotychczas objęty obowiązkiem uzgodnień z Miejskim Konserwatorem Zabytków z uwagi na położenie w obrębie stanowiska archeologicznego ujętego w GEZ. Ponadto, w gminnej ewidencji znajduje się szereg obiektów ujętych indywidualnie już od 2012 roku. Rozszerzenie gminnej ewidencji o „Zespół urbanistyczno-architektoniczny ulicy Lubartowskiej w Lublinie” stanowi kontynuację dotychczasowych działań Miejskiego Konserwatora Zabytków i pozwala traktować obiekt jako całość – zabudowę wraz z ukształtowaniem urbanistycznym oraz dziedzictwo podziemne – informuje Izolda Boguta z Biura Prasowego w Kancelarii Prezydenta Miasta Lublin. Na wniosek Miejskiego Konserwatora Zabytków do gminnej ewidencji włączono ulicę Lubartowską – jej północną część, poczynając od Al. Tysiąclecia, aż do skrzyżowania Unicka – Obywatelska – Al. Spółdzielczości Pracy. To teren o powierzchni ok. 15,3 ha. – Granice zespołu określono biorąc pod uwagę stopień zachowania wartości zabytkowych, sięgających jeszcze czasów Średniowiecza, co widoczne jest m. in. w zachowanych fragmentarycznie podziałach parcelacyjnych, relacjach przestrzennych pomiędzy zachowanymi elementami zabudowy historycznej. Gabaryty i parametry zabudowy, relacje przestrzenne, architektura ulicy Lubartowskiej dają czytelne wyobrażenie dawnego sposobu uformowania historycznej przestrzeni w tym zabytkowym obszarze – mówi Hubert Mącik, Miejski Konserwator Zabytków. – Obszar ten, zwłaszcza ze względu na stosunkowo jeszcze niewielkie przekształcenia, ma także niewątpliwą wartość naukową, jako potencjalny przedmiot badań z dziedziny archeologii, historii architektury i sztuki, historii kultury materialnej czy gospodarczej. Istotną wartością jest też to, iż stanowi on najlepiej zachowaną – w kontekście zniszczeń Podzamcza podczas okupacji niemieckiej – część Lublina zamieszkałą historycznie przez ludność żydowską – dodaje. Jakie konsekwencje niesie za sobą włączenie ulicy Lubartowskiej do gminnej ewidencji zabytków? – W stosunku do obiektów budowlanych oraz obszarów niewpisanych do rejestru zabytków, a ujętych w gminnej ewidencji zabytków, pozwolenie na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego wydaje właściwy organ w uzgodnieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków. Uzgodnienie to następuje pomiędzy organami administracji – nie wymaga odrębnego wniosku inwestora. Organem właściwym do rozpatrzenia sprawy jest Wydział Architektury i Budownictwa Urzędu Miasta Lublin. Natomiast uzgodnienia dokonuje Miejski Konserwator Zabytków w Lublinie. Ponadto, Miejski Konserwator Zabytków w Lublinie w wyżej wskazanych obszarach dokonuje uzgodnień projektów decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i inwestycji lokalizacji celu publicznego – w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. – informuje Izolda Boguta z Biura Prasowego w Kancelarii Prezydenta Miasta Lublin. Jak podkreśla I. Boguta Miejski Konserwator Zabytków sukcesywnie weryfikuje Gminną Ewidencję Zabytków, czego efektem jest wyłączanie lub włączanie do niej kolejnych obiektów. Informacje o tym są umieszczane na stronie BIP Urzędu Miasta Lublin. – Gminna Ewidencja Zabytków Miasta Lublin (GEZ) jest prowadzona od r, tj. od chwili uzgodnienia z Lubelskim Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Lublinie wykazu obiektów, dla których sporządzono i włączono do GEZ karty adresowe. Aktualny wykaz zabytków objętych ewidencją jest dostępny na stronie Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków: : W chwili obecnej w GEZ znajdują się 1983 obiekty zabytkowe, w tym 28 układów i zespołów urbanistycznych – dodaje I. Boguta. BS Ładowanie Konfiguracji Stylów. Proszę czekać... Czcionka A- A A+ kontrast Widok Stały układ Szeroki układ StartOgłoszeniaWydarzeniaArchiwumO gminieOgólneOrganizacjaSamorządParafieOrganizacje pozarządoweHistoria i tradycjeDzieje gminySymboleDla mieszkańcówInformator gminnyFormularzeZdrowieOświataPracaPomoc społecznaCiekawe stronyPoradnik interesantaDla przedsiębiorcówPoradnik przedsiębiorcyInformator przedsiębiorcyKalendarz przedsiębiorcyOferty inwestycyjneDla rolnikówFunduszeRegionalny Program OperacyjnyProgram Rozwoju Obszarów WiejskichPolska CyfrowaRządowy Fundusz Inwestycji LokalnychRządowy Fundusz Rozwoju Dróg CYFROWA GMINA Kontakt Drukuj E-mail Szczegóły Opublikowano: 25 styczeń 2018 Poprawiono: 25 styczeń 2018 Projekt Kuźnia Dostępnych Stron współfinansowany ze środków Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji Rejestr zabytków jest podstawową formą ochrony zabyt­ków i prowadzony jest na podstawie Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z 2003 r. ( 2003 Nr 162 poz. 1568) oraz Rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Na­rodowego z 2011 roku w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skra­dzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem (Dz. U. z 2011 r. nr 113, poz. 661). Rejestr dla zabytków na terenie województwa prowadzi wojewódzki konserwator zabytków w formie odrębnych ksiąg dla zabytków: A – nieruchomych B – ruchomych C – archeologicznych Wpisy do rejestru zabytków dokonywane są na wniosek właściciela, bądź z urzędu. Z określonych przyczyn może również nastąpić skreślenie zabytku z rejestru. Należą do nich: zniszczenie zabytku w stopniu powodującym utratę jego wartości historycznej, artystycznej lub naukowej, brak potwierdzenia w nowych ustaleniach naukowych wartości będącej podstawą wydania decyzji o wpisie do rejestru wpis na Listę Skarbów Dziedzictwa wpis do inwentarza muzeum wciągnięcie zabytku w skład narodowego zasobu bibliotecznego Skreślenia zabytku z rejestru, na podstawie decyzji administracyjnej, dokonuje minister właściwy do spraw kultury i dziedzictwa narodowego. W Zespole ds. Rejestru i Ewidencji Zabytków działu Danych o Zabytkach NID, gromadzone są decyzje o wpisie do rejestru zabytków z terenu całego kraju, do dostarczenia których zobligowani są wojewódzcy konserwatorzy zabytków. Przetwarzanie i opracowywanie dokumentacji rejestru zabytków w NID NID na potrzeby współpracy z wojewódzkimi urzędami ochrony zabytków w zakresie wydawanych decyzji oraz w celu ujednolicenia zasobów wojewódzkich z krajowymi, stworzył narzędzie ScanManager, będące bazodanowym repozytorium dokumentacji rejestrowej. Repozytorium zostało zasilone dokumentami znajdującymi się w NID, a obecnie uzupełniane jest również przez urzędy wojewódzkie. Przedsięwzięcie to umożliwia podgląd dokumentów on-line, ułatwia porównanie dokumentacji oraz pozwala na szybką aktualizację zasobu. Zabytki rejestrowe na podstawie wydanych decyzji o wpisie do rejestru, są od lat 80 XX w. wpisywane do baz danych NID, co pozwala na sporządzanie spisów zabytków wpisanych do rejestru w poszczególnych województwach, generowanie statystyk oraz tworzenie analiz merytorycznych. Ponadto na podstawie zasobów dokumentacji rejestrowej NID przygotowuje propozycje zmian legislacyjnych w systemie ochrony zabytków oraz wykonuje analizy istniejącej ochrony zabytków na podstawie wpisów do rejestru dokonanych w różnych przedziałach czasowych, dla różnych typów zabytków (np. dla wpisów obszarowych) W wykonaniu zadania weryfikacji stanu zachowania rejestrowych obiektów nieruchomych i archeologicznych, realizowanego przez NID w ramach Krajowego Programu Ochrony Zabytków i Opieki nad Zabytkami w latach 2013-2016, posiadany zasób wiedzy o zabytkach wpisanych do rejestru, okazał się pomocny w przygotowaniu list zabytków. Na podstawie tych spisów dokonano wizji lokalnych, sprawdzono stan zachowania weryfikowanych zabytków, przygotowano dla wojewódzkich konserwatorów zabytków listy zabytków nieistniejących oraz zniszczonych, które powinny zostać skreślone z rejestru oraz listy takich zabytków, które warto objąć ochroną prawną. Na koniec, na podstawie wybranej grupy zabytków sporządzono raport o stanie zachowania rejestrowych zabytków nieruchomych oraz archeologicznych. Raport analizujący stan zabytków nieruchomych. Raport został opracowany w 2004 r. na podstawie danych zgromadzonych przez wojewódzkich konserwatorów zabytków w 2003 r. Tabele z danymi liczbowymi do Raportu o stanie zachowania zabytków. Tabele przedstawiają dane z 2003 r. Raport o stanie zachowania zabytków w Polsce 2017

gminna ewidencja zabytków lublin